Toneelschuur Producties

Biografie van Toneelschuur Producties

Verhalen van nu, verteld door de makers van morgen. Persoonlijk, spraak­ma­kend en altijd van hoge kwaliteit. Toneel­schuur Producties is het eerste produc­tie­huis van Nederland. Met gemiddeld zo’n 5 voor­stel­lingen per seizoen krijgen thea­ter­ta­lenten bij hen de kans zich te ontwikkelen tot topre­gis­seur in een meerjarig begeleidingstraject. 

Over Toneelschuur producties

Regisseurs als Eline Arbo (artistiek directeur Inter­na­ti­o­naal Theater Amsterdam), Thibaud Delpeut (voorheen artistiek leider Theater Utrecht), Casper Vandeputte (toneel­schrijver en regisseur bij o.a. Theater Utrecht en HNTjong) en Gerardjan Rijnders (vrij­ge­ves­tigd auteur, regisseur en acteur) begonnen hun carrière bij Toneel­schuur Producties.

Op dit moment zijn als vaste makers aan het produc­tie­huis verbonden: Loek de Bakker, Nina Spijkers, Nita Kersten, Abdel Daoudi, Jessie L’Herminez en Steef de Jong.

Het (t)huis van Toneel­schuur Producties is De Schuur. In het door strip­te­ke­naar Joost Swarte ontworpen gebouw zijn jaarlijks honderden thea­ter­voor­stel­lingen te zien en worden ook nog eens zeven dagen per week, twaalf maanden per jaar films getoond. De Schuur staat voor alles wat het behuist. Naast toneel, film en dans is er plek voor woordkunst, muziek en contextprogramma’s waarin verhalen van makers en publiek elkaar nog meer kunnen ontmoeten.

Toneelschuurproducties, toneel in De Lawei: Jongensuren

In Jongensuren, een nieuwe theatertekst van Koen Verheijden op basis van Burniers romans, zien we vier acteurs, vier vrouwen op de vloer, die afwisselend Andreas Burnier en de personages om haar heen spelen. Het is een onderzoekende, haast documentaire voorstelling, gemaakt door iemand die diep in het leven en werk is gedoken van een van Nederlands grootste schrijvers. Jongensuren is een theatrale ode aan Andreas Burnier, ook in vorm en stijl; associatief, vanuit verschillende perspectieven en met veel (soms wrange) humor. 

Van deze proef hangt alles af. Als dit lukt, kan ik verder, kan ik een nieuw leven beginnen: drinken, vechten, neuken, naar zee gaan, in havens werken, in de nacht langs de dokken zwerven, rossen, rijden, vloeken, met mannen verbroe­deren, vrouwen versieren, een groot arts worden – in het buitenland uiteraard. Het hele verdomde leven als een sappige vrucht langs mijn kin laten druipen, merde, in ieder geval alles zijn, behalve braaf en aangepast uit levensangst.’

Welkom in de wereld van de Nederlandse sixties-schrijver Andreas Burnier, die ondanks haar vooruitstrevende, nog altijd hyperactuele werk over identiteit en seksualiteit in de vergetelheid is geraakt. Burnier schreef over die onderwerpen op een manier die nu bekend klinkt, maar destijds nog zeer controversieel werd gevonden – en grote impact had. Jongensuren, de theaterbewerking van Burniers werk, ademt de tijdgeest, de dubbele moraal van de naoorlogse periode, en de vrijheidsdrang van een jonge Joodse lesbische vrouw in een wereld waarin ‘afwijkingen’ worden afgekeurd. 

Toneelschuurproducties, toneel in De Lawei: My Fair Human

My Fair Human is een scherpe, tragikomische voorstelling die ons een spiegel voorhoudt, want gaan we niet allemáál gebukt onder maatschappelijke verwachtingen en knellende gendernormen? De voorstelling begint als een klassiek ‘make-over’-verhaal, maar dat houdt niet lang stand… Het klassieke personage Eliza Doolittle krijgt eindelijk een eigen stem, na decennialang te hebben gefigureerd in een (theater)wereld die door strenge gendernormen geregeerd wordt. Ze is een van de bekendste personages uit de theatergeschiedenis: ‘bloemenmeisje’ Eliza Doolittle, oorspronkelijk uit het toneelstuk Pygmalion van George Bernard Shaw, en later vermusicald in My Fair Lady. Maar weten we wel hoe haar stem écht klinkt? My Fair Human is een eigentijdse interpretatie, waarin Eliza Doolittle wordt ‘ontdekt’ door Katherine van Kalf, die van elke vrouw een succesvol merk wil maken. In Eliza ziet ze haar ultieme project. Maar Eliza is het zat om ‘echte vrouw’ te zijn in de ogen van anderen – zij zou het liefst helemaal losbreken uit het verwachtingspatroon. Terwijl Katherine hardnekkig blijft proberen om Eliza te kneden naar de norm, wil Eliza nog maar één ding: mens zijn, en als mens gezien worden.